หลายคนชอบดูหนังเกาหลีเป็นหลักอาจจะกำลังคิดว่าหนังเกาหลีนั้นก็เหมือนกับนางบ้านเราที่ไม่มีการพัฒนา ขาดการพัฒนาไปหรือเปล่า ขอดูหนังเกาหลีแต่ละเรื่องแล้วก็จะเน้นการใช้ตัวแสดงเป็นหลักไม่ได้เน้นการใช้คอมพิวเตอร์กราฟิกแบบทางต่างประเทศแต่อย่างใด แต่จะว่าไปแล้วถ้าเราดูหนังเกาหลีให้จริงจังการใช้อารมณ์และสายตาของนักแสดงนั้นจัดว่าอยู่เหนือประเทศไทยเป็นอย่างมาก การจะเข้าถึงอารมณ์แบบชัดเจนนั้นจะต้องผ่านการคัดตัวกันมาอย่างหนัก แม้กระทั่งตัวประกอบก็ยังมีการคัดตัวกันด้วยเช่นกัน หลายคนอาจจะคิดว่าตัวประกอบนั้นก็เพียงแค่เดินผ่านกล้องเหมือนกับการถ่ายทำหนังในประเทศไทย แต่ความเป็นจริงแล้วตัวประกอบที่เด่นบางตัวก็จำเป็นที่จะต้องมีการคัดตัวด้วยเช่นกัน

หรือการถ่ายทำหนังบางฉากบางตอนของประเทศเกาหลีก็ไม่ได้แตกต่างจากในอเมริกาสักเท่าไหร่ อย่างเช่นฉากสำคัญบางฉากที่จะต้องมีความเสี่ยงอันตรายก็จะมีการใช้สแตนอินอยู่ เปรียบเทียบไปแล้วก็ดีกว่าทางประเทศไทยเป็นอย่างมากเพราะการใช้ฉากสำคัญของประเทศไทยนั้นจะใช้มุมกล้องและดูแล้วรู้เลยว่า ฉากเหล่านี้มันเป็นการจัดสถานที่ดูแล้วไม่ค่อยจะสมจริงเท่าไหร่ อย่างฉากระเบิดบ้างชายระเบิดห่างจากนักแสดงไกลกว่า 10 เมตร ก็ยังส่งผลให้นักแสดงนั้นมีผลกระทบ กระดอนกระเด็นดูแล้วไม่ค่อยจะส่งจริงเรียกว่ายังขาดการพัฒนาอีกไกล

เปรียบเทียบกับทางหลังอเมริกาและ ทางฝั่งตะวันตกนั้นเขามีการใช้สแตนอินกันมาอย่างยาวถึงแม้จะเป็นสแตนอินไม่ได้เผยหน้าตาตัวตนเท่าไหร่มีความชัดเจนและมีความเหมือนกับตัวนักแสดงยังหาตัวจับได้ยาก แถมฟรีไม้ลายมือนั้นก็เหนือกว่านักแสดงทั่วไป สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับแสดงแทน ก็คงจะเป็นเรื่องการให้ค่าตอบแทน หนังแต่ละเรื่องของทางอเมริกานั้นจะมีการทำประกันให้กับนักแสดงเป็นอย่างมาก เรียกว่าการทำประกันเหล่านี้มีการครอบคลุมการดูแลเป็นอย่างดี ซึ่งประเทศไทยเรานั้นการสร้างหนังของเมืองไทย ไม่มีการคุ้มครองในเรื่องนี้กันเลยบาดเจ็บขึ้นมา ก็จะจ่ายเพียงแค่ค่าคุ้มครองเล็กน้อยทำให้วงการของหนังไทยในเรื่องที่จะพัฒนาไปสู้กับต่างประเทศ การจะทำฉากสำคัญไปสู้หรือต่อกรกับเขาก็คงเป็นไปได้ยากคงต้องรอไปอีกนานกว่าจะพัฒนาสู้ต่างประเทศเขาได้

วงการเกาหลีนั้นมีการสร้างหนังกันมาอย่างต่อเนื่อง อาจจะยังไม่เด่นดังเท่ากับฝั่งอเมริกาแต่เชื่อว่าไม่นานนักหนังที่ใช้การแสดงด้วยอารมณ์แบบนี้ก็คงจะไปโด่งดังทางอเมริกาได้เช่นกัน ย้อนกลับมาดูหนังไทยกันดีกว่าว่าเมื่อไหร่นั้น จะออกสู่ต่างประเทศกันได้บ้าง นานกว่า 20 ที่ไม่มีหนังของประเทศไทยไปสู่ระดับโลกเลย หลายคนคงยังพอจำชื่อของจาพนมได้ แผนที่จากพนมจะได้ไปเล่นหนังต่างประเทศโด่งดังนำรายได้เข้าสู่ประเทศไทย แต่ก็ต้องเจอกับปัญหาหลายๆเข้ามาให้กว่าจะมีชื่อเสียงได้ทุกวันก็แทบจะแก่จนไม่สามารถเล่นอะไรได้ เอาใจช่วยกับเด็กรุ่นใหม่กันดีกว่าให้เดินทางสายหนัง Hollywood พัฒนาไปให้ไกลนำรายได้เข้าประเทศ ไทยจะได้รู้ว่าไทยเรานั้นนายจริงจังประสบความสำเร็จตลอด